Fundamenty wizji ks. Franciszka Blachnickiego to m.in. oryginalne ujęcie teologii pastoralnej jako ewangelizacji
„Mówiąc o fundamentach wizji ks. Franciszka Blachnickiego, nie można pominąć oryginalnego ujęcia teologii pastoralnej jako ewangelizacji” – uważa bp Krzysztof Włodarczyk. Delegat KEP ds. Ruchu Światło Życie był jednym z gości sympozjum naukowego „Rozpalić wiarę. Ku odnowie duszpasterskiej w myśl idei Czcigodnego Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego”, jakie odbyło się w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Łowickiej.
Organizatorom zależało, by wydarzenie miało nie tylko wymiar akademicki, ale również duszpasterski i katechetyczny.
Mówiąc o wartościach pastoralnych w nauczaniu ks. Blachnickiego, bp Włodarczyk wyszedł od krótkiej analizy instrukcji „Nawrócenie duszpasterskie wspólnoty parafialnej w służbie misji ewangelizacyjnej Kościoła”, której autorem jest Kongregacja ds. Duchowieństwa. – Jak czytamy w dokumencie, dla większości ludzi Kościół uobecnia parafia, ponieważ to w niej każdy ma pierwszy kontakt z Dobrą Nowiną. Obecnie powszechnie narzekamy na laicyzację, mówiąc najogólniej o odejściu ludzi od Kościoła, od wiary i Boga. To znak, że coś na podstawowym poziomie pierwszego kontaktu nie działa – zauważył.
Biskup podkreślił jednak, że nie należy być siewcą pesymizmu, rezygnacji. – Krótko mówiąc: „parafia jest ciągle aktualna” i „tylko twardziele zostają w Kościele” – dodał, próbując następnie odpowiedzieć na pytanie: po co jest parafia? Dodał, że to miejsce, w którym dokonuje się życie sakramentalne oraz przestrzeń do tworzenia wyjątkowej wspólnoty. Wreszcie to miejsce nawrócenia, które obrazują takie słowa, jak kreatywność i misja. – Na odnowę parafii i duszpasterstwa zwracał uwagę właśnie ks. Franciszek Blachnicki. Ona jest najważniejszym narzędziem misji. Sam papież Franciszek powiedział, że przyszłością Kościoła jest parafia, która nie jest biurem, ale wspólnotą – powiedział bp.
Mówiąc o Ruchu Światło-Życie w służbie odnowy parafii, a także duszpasterstwa według koncepcji pastoralnej ks. Blachnickiego, bp Krzysztof Włodarczyk podkreślił, że fundamentalne znaczenie miało m.in. jego osobiste doświadczenie nawrócenia. – Było to 17 czerwca 1942 roku w więzieniu gestapowskim w Katowicach. Późniejsze działanie kapłana było w znacznej mierze podyktowane pragnieniem dzielenia się darem otrzymanej łaski, chęcią pomocy innym w doświadczeniu, jakie sam wówczas przeżył – osobowego spotkania i poznania Boga. Drugie wydarzenie będące u podstaw jego koncepcji to doświadczenie rzeczywistości parafii, którą mógł poznawać i obserwować w praktyce jako duszpasterz – dodał.
W proponowanej przez ks. Blachnickiego odnowie duszpasterstwa na czoło wysuwa się postulat kształtowania modelu parafii jako wspólnoty wspólnot. – W procesie budowania nowej parafii istotne znaczenie posiada etap ewangelizacji. Właśnie ewangelizacja, która pomaga człowiekowi poznać Chrystusa w osobowym doświadczeniu Jego mocy i łaski, a następnie wskazuje możliwości dalszego wzrastania w żywej wspólnocie, wyznacza dalej kierunek odnowy parafii i duszpasterstwa.
W rzeczywistości chodziło o to, by cała parafia stała się oazą życia w wierze, w nadziei i w miłości. – Ksiądz Franciszek marzył o tym, by pustynia ducha zniknęła, a parafie stały się „zieloną krainą” z pulsującym źródłem nowego życia. Papież – św. Jan Paweł II – na wieść o śmierci ks. Franciszka Blachnickiego nazwał go „gorliwym apostołem wewnętrznej odnowy człowieka” – podsumował delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie bp Krzysztof Włodarczyk.
W czasie sympozjum wystąpili także: dr Robert Derewenda (IPN Lublin, KUL), dr Katarzyna i Paweł Maciejewscy (para krajowa Domowego Kościoła w latach 2015-2021) ks. mgr lic. Sylwester Bernat (moderator Ruchu Światło-Życie Diecezji Łowickiej). Całość podsumował bp Andrzej Franciszek Dziuba, ordynariusz diecezji łowickiej. Zapis sympozjum jest dostępny na profilu FB WSD Łowicz.
14 października w Sosnowcu odbędzie się widowisko poświęcone ks. Franciszkowi Blachnickiemu. Celem wydarzenia jest przybliżenie sylwetki Czcigodnego Sługi Bożego, który stanowił przykład dla młodzieży, wspierał ją i wychowywał, a jego patriotyzm przyczynił się do budowy i wzmocnienia niepodległej Polski. Udział w koncercie jest bezpłatny.
Ks. Franciszek Blachnicki to założyciel Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, Chrześcijańskiej Służby Wyzwolenia Narodu i Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie oraz inicjator Krucjaty Wstrzemięźliwości. Z powodu walki z okupantem podczas II wojny światowej, został uwięziony w Auschwitz, a następnie skazany na śmierć.
„Cóż nam więcej pozostało, tylko gorąca i nieustanna modlitwa za Polskę. Ojczyźnie jesteśmy to winni” - powiedział bp Tadeusz Zawistowski. W myśl
tej prośby w Łomży w każdą pierwszą niedzielę miesiąca w kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny odprawiane są Msze za Ojczyznę. Na wspólnej modlitwie
gromadzą się wierni, którym nie są obojętne losy Polski. Pierwsza z tych Eucharystii została odprawiona 4 stycznia br. Liturgii przewodniczył bp Tadeusz Zawistowski. Po Mszy św. śpiewacza grupa
wraz z wiernymi spotkała się na wspólnym śpiewie patriotycznych pieśni. Dzieło modlitwy za Ojczyznę z radością przyjął bp Stanisław Stefanek. Kolejna Msza za Ojczyznę
odbędzie się 1 lutego. Wkrótce po uroczystości do naszej redakcji napłynął list, który publikujemy poniżej.
Niemiecki oficer w swych pamiętnikach z II wojny światowej (okupacji w Polsce) zanotował: „Co za głos, co za melodia, rzecz niespotykana; słuchałoby
się, słuchałoby...”. A był to głos niewidomego, który śpiewał partyzantom w Puszczy Kampinowskiej, a w niedzielę na Mszach św. i w przyległych
do niej kościołach.
I rzecz jak gdyby się powtórzyła. Tym razem ja, przechodząc obok kościoła na placu Papieża Jana Pawła II, przez nieco uchylone drzwi, usłyszałem - i chciałoby się powtórzyć po
latach, w wolnej Polsce, za oficerem niemieckim te same słowa: Co za głos, co za siła jego brzmienia, czysty jak dźwięk spiżowego dzwonu. Przystanąłem. Wysłuchałem
do końca śpiewanej kolędy. Właśnie zaczęła się Msza św. Postanowiłem pozostać. Potem jeszcze raz odezwał się ten sam głos w Psalmie między czytaniami. A potem spokojny głos drugiego
czytania mszalnego, głos wyciszający aurę podniosłej atmosfery uroczystości, by stworzyć godne miejsce Ewangelii, której czytanie znów poprzedził tenże sam silny głos słowami: „Alleluja...”
przy wtórze uczestników uroczystości i pana organisty. Dostojni kapłani w aurze uwielbienia; oczy wszystkich zwrócone na ołtarz, czuje się wielką świętość, panuje niezwykle uroczysta
atmosfera, a przy tym jasność świetlna olśniewa wspaniały wystrój kościoła. Docierają do mnie słowa Ewangelii; robię znaki krzyża św. i jednocześnie mówię myślą: „Boże, bądź
w mojej myśli, słowie i sercu”. Trwam w skupieniu. Po Ewangelii kazanie. Bóg dał nam Piotra Skargę współczesnych czasów. W skupieniu słucham kazania,
bezwzględna cisza w całym kościele. Robi mi się coraz lżej na duszy i sercu. Padają słowa, które zaspakajają naszą tęsknotę za polskością. To słowny koncert Jankiela.
Czekałem tylko, w którym miejscu mocniej zabrzmi struna, i tak, są te uderzenia: jedno za drugim, a za nimi westchnienia słuchających, z którymi
łączę się swoim westchnieniem. Jest Modlitwa Tuwima błagająca o mądre prawa i sprawiedliwość, jest Norwid ze swymi przesłaniami, jest cały wachlarz współczesnego zła,
krzyku buntu przed ratuszem prezydenckim Łomży, jest i Baczyński nasiąkający krwią żołnierską piaski Mazowsza, a nad tym wszystkim jak chmura płynie aura konfederatów barskich przeplatana
Mickiewiczowską nostalgią za zbożem rozmaitym i wreszcie ta puenta nabrzmiała nadzieją - „Ostało nam jeszcze sumienie, a na nim reszta odbudowana być może”.
I „Wierzę w Boga Ojca...” tak mocno skandowane słowami głównego celebransa Mszy św. i wiernych. I wreszcie modlitwa wiernych w kontekście
wartości patriotycznych - Ojczyzny i jej bohaterów narodowych (Romana Dmowskiego). Nastał moment składania darów. Sprawujący ofiarę odbierają od wiernych: świecę i stroik z biało-czerwonych
kwiatów, od tego momentu zdobiących ołtarz Pański. W tym momencie słyszę od ołtarza powtarzający się już po raz wtóry głos komentatora: „W procesji z darami idzie razem z nami
ten, który zawierzył naszą Ojczyznę Matce Bożej - Stefan Kardynał Wyszyński. Jego credo zawarte w wypowiedzi «Kocham Ojczyznę», która za chwilę będzie odczytana,
niech służy wzmocnieniu naszego ducha”. Głos komentatora cichnie, a wizerunek Kardynała zostaje uniesiony przed ołtarzem w górę, by wszyscy mogli to ojcowskie oblicze zobaczyć.
Płyną na cały kościół mocne słowa Kardynała skierowane do Narodu w momencie Jego zniewalania i zakłamywania: „Gdy będę w więzieniu....”. Po odczytaniu tekstu
obraz - portret zostaje postawiony przed ołtarzem. To było nam potrzebne, to odradzało naszego ducha, pogłębiało w nas polskość. Z tej refleksji patriotycznej wyrwał mnie głos
trąbki - to sygnał na podniesienie Przenajświętszej Hostii, a potem uniesiony kielich Krwi Pańskiej z powtórzonym sygnałem - wspaniałe przeżycie pełne uniesienia duchowego,
zawierzenia Ojczyzny Bogu. W kościele czuło się wagę wartości: Bóg i Ojczyzna, wartości przekazywanych od ołtarza godnością kapłańską, spojrzeniem, ruchem, mocnym słowem, symbolami
religijnymi i ciepłem ojcostwa kard. Wyszyńskiego. Mszę św. przed błogosławieństwem, udzielonym przez głównego celebransa - biskupa zakończono wspaniałą kompozycją słowno-muzyczną. Na
cały kościół popłynęły słowa: „Nie zdejmę krzyża...”. A potem była jeszcze „Modlitwa papieska” i hymn „Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej”.
Druga część uroczystości została wypełniona pieśniami patriotycznymi i pięknymi recytacjami wierszy patriotycznych w wykonaniu Beaty i Tomka - uczniów szkół
średnich oraz dialogiem dziadka ze swym wnukiem Piotrem na podstawie „Katechizmu dziecka polskiego”. Całość tego wystąpienia zamknięto kompozycyjnie klamrą śpiewanych kolęd intonowanych
przez grupę starszych osób.
Takie uroczystości są nam wszystkim potrzebne. Pozwalają odradzać się nam moralnie i patriotyczne; szczególnie w tym czasie, kiedy zachwiana zostaje nasza tożsamość narodowa
poprzez odbieranie nam niezawisłości i suwerenności.
Małgorzata Chmielewska, została odznaczona Złotym Orderem Świętego Marcina w ramach pielgrzymki diecezji Eisenstadt z okazji Roku Świętego. Biskup Ägidius Zsifkovics wręczył odznaczenie podczas niedzielnej Mszy św. w niemieckojęzycznym kościele Santa Maria dell'Anima w Rzymie. Wśród obecnych na Eucharystii w święto narodowe był ambasador Austrii przy Watykanie, Marcus Bergmann.
Odznaczenie jest wyrazem uznania dla jej wieloletniej posługi w Nuncjaturze Apostolskiej w Wiedniu za kadencji arcybiskupa Donato Squicciariniego oraz za obecną pracę w Prefekturze Domu Papieskiego w Rzymie - wyjaśnił bp Zsifkovics.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
