W mojej kapłańskiej młodości poznałem wielu wspaniałych kapłanów, z którymi łączyły mnie więzy serdecznej przyjaźni i życzliwości. Do takich kapłanów należał ks. inf. Alojzy Jatowtt (1894-1972), z pochodzenia wilnianin, człowiek wielkiej klasy, przezacny, pełen powagi, wrażliwości i wielkiego szacunku dla każdego. Został on powołany przez bp. Stefana Barełę na stanowisko wikariusza generalnego diecezji częstochowskiej i niezwykle cenił sobie tę nominację. Był kapłanem, który wiele przeszedł i wiele przecierpiał. Był bardzo ceniony przez pierwszego biskupa częstochowskiego Teodora Kubinę, a za czasów bp. Zdzisława Golińskiego był oficjałem Sądu Biskupiego. Przeżywał wszystkie sprawy związane z Kościołem, z duchowieństwem, miał poczucie odpowiedzialności za każdego księdza. A były to czasy wielkich wpływów służby bezpieczeństwa, szantaży i siania niepokoju. Nie posądzał nikogo, ale był bardzo rozważny, zastanawiał się nad każdym gestem i słowem. I bardzo pilnował wierności swojemu biskupowi. Mówił mi czasami - byłem wtedy notariuszem w Kurii - że bardzo kocha Kościół, ale zawsze dodawał też, że bardzo kocha kapłanów. Był człowiekiem Bożym i serdecznym. Byłem wtedy młodym księdzem, a ks. inf. Jatowtt niekiedy radził się mnie w sprawach swojego życia wewnętrznego. Był to w moich oczach niezwykły przejaw jego pokory.
Pamiętam, jak przeżywał jubileusz swojego kapłaństwa. Mówił o wielu szczegółach, bardzo dla niego ważnych. Spoglądał krytycznie na swoich współpracowników w Kurii, miał o nich trzeźwy osąd, umiał być dla wszystkich życzliwy. Pamiętam także niektóre rozmowy z kapłanami, zwłaszcza tymi, którzy znaleźli się w jakiejś opresji. Ks. Alojzy przygotowywał się do takich rozmów, wnikliwie wchodził w sprawę. Czasami dyskretnie podpytywał, jak należałoby postąpić lub czy dobrze zdecydował.
Ks. Jatowtt miał swoich przyjaciół, związany był z wieloma osobami świeckimi, m.in. ze środowiska lekarskiego. Wzięło się to po części z tym, że często korzystał z posługi lekarzy, gdyż był człowiekiem chorowitym, ale gdy ktoś młodszy opowiadał o swoich dolegliwościach, mówił, że łatwiej znosi swoje bóle fizyczne... Nieraz późnym wieczorem przychodziłem do niego, siadałem przy łóżku tego sędziwego już wówczas kapłana, a on bardzo sobie cenił możliwość rozmowy z młodym księdzem i widać było, że jest wdzięczny. Czułem, że darzy mnie przyjaźnią, zawsze była to też okazja do porozmawiania o sprawach bieżących.
Jedną z cech ks. Jatowtta była wnikliwość jego myślenia. Był bardzo dokładny, miał znakomitą pamięć i zawsze drążył temat. Wiele mógł pomóc i wyjaśnić. Myśleliśmy wtedy, by nagrywać jego przemyślenia dla pożytku przyszłych pokoleń kapłanów, ale nie udało się tego zamierzenia zrealizować, co jest dużą stratą dla historii diecezji i nas wszystkich. A był encyklopedią wiedzy o Kościele częstochowskim. Ksiądz Infułat miał pełną świadomość ludzkich słabości i czasem śmieszności, dostrzegał te ludzkie cechy i nieraz do nich nawiązywał, stawiał retoryczne pytania i uśmiechał się. Niemniej jednak całe jego życie było nastawione na Kościół i na duszpasterstwo. Był bardzo wrażliwy na sprawę wierności Kościołowi.
Jeśli chodzi o mnie, wyznam, że bardzo mi ufał. Rozmawiał ze mną zresztą o sprawach bardzo delikatnych i trudnych, dając do zrozumienia, że choć jestem bardzo młody, wie, iż zależy mi na Kościele i nie pozwolę sobie na najmniejsze odejście od tej linii. A ja i moi koledzy kapłani znajdowaliśmy w nim ojca i przyjaciela, który uczy szacunku dla biskupa, dla władzy diecezjalnej i dla brata kapłana.
Pod koniec życia Ksiądz Infułat zamieszkał w Domu Księży Emerytów i trzeba było szukać specjalistycznego leczenia. W drodze do szpitala doszło do wypadku pod Warszawą. Stan jego zdrowia był jednak już na tyle słaby, że dość szybko odszedł z tego świata. Ten świątobliwy kapłan okazał się mężem opatrznościowym dla diecezji częstochowskiej i dla jej bp. Stefana Bareły, który znalazł w nim wspaniałego współpracownika i duchownego bez reszty oddanego biskupowi i maryjnej diecezji.