Na wieluńskim rynku wydawniczym pojawił się kolejny tomik poezji Niny Pawlaczyk „Światłocienie”. Poetka urodzona w Wierzchlesie, zamieszkała w Wieluniu do tej pory wydała następujące tomiki: „Chwile ulotne”(2011), „Spacer po linie” (2012), „Romans z czasem” (2013), „Powrócić zapachem chleba” (2014), „Do –tlkiwość” (2015), „Poza tym normalnie” (2016), „Lustrzane odbicia” (2017), „Prosty rachunek” (2018). Tomik „Światłocienie” ukazał się nakładem Miejskiej i Gminnej Biblioteki Publicznej w Wieluniu. Jest to już trzeci tomik p. Niny wydany przez Miejską i Gminną Bibliotekę Publiczną. Słowem wstępnym opatrzyła tomik Anna Gorzkowska – Owczarek.
We wstępie czytamy: Autorka tomiku Światłocienie zaprasza nas do krainy światła, w miejsca realne, gdzie „ możesz słuchać do woli ptaków”, na scenę, „gdzie miłość wciąż” i do przeżywania zdarzeń nieodległych. Poetka obiecuje rozmowę, korzystając ze wspólnego kodu kulturowego, z symboliki światła, rzeczy i zjawisk (…)
Tomik złożony z czterech rozdziałów: Kraina światła, Była pogoda, Wciąż miłość, Są miejsca… daty to „ wędrówka” poetki od krainy światła, z której czerpie natchnienie, w której uczy się patrzyć na dzieło Stwórcy, uczy się je opisywać słowami („Termin”, „Sztuka składania”), poznaje siebie („Rozpoznawanie”) i uczy się pokory („Duch wieje, kędy chce”) do wspaniałego świata natury („Żyć – zachwyt pić z natury”, do życia zabarwionego różnymi odcieniami miłości („Młodości mojej wiersze”, „Co miłość znaczy”, „Niepokój o różę”, „Rodzina”, „Tylko gorącej czekolady”) i do reflektowania chwil, zdarzeń i miejsc bliskich i dalekich… („ Są miejsca”, „Miejsce urodzenia”, „Lipa Wierzchlejska”, „Most Toporów – Kamion”, „Spadkobiercy”, „Wieluniowi”, „Wieluńska Golgota”, „Trzynasty Grudnia”, „Na uroczystość poświęcenia figury Chrystusa Frasobliwego w Okalewie”).
Podsumowaniem wędrówki Poetki jest wiersz „Słowo. Światło. Drzwi”
Zapominamy
o pierwszeństwie Słowa
Reklama
kto dzisiaj księgę przez materiał bierze
w woreczek, jak skarb chowa?
Kto światło widzi
jak synonim piękna
ponadczasowy, odwieczny,
mistyczny?
Kto drzwi otwarłszy, progi przekraczając
pomyśli
z profanum do sacrum
wchodzę
pokój głosząc ludziom
domowi
Boga wciąż
szukając.
Z tym Was zostawiam
niechaj tak się staje
choć niekompletne to
podsumowanie
Promocja tomiku odbyła się 10 października w Miejskiej i Gminnej Bibliotece Publicznej. Wiersze Autorki czytali przyjaciele z Koła Miłośników Poezji przy Uniwersytecie III Wieku: Marek Berger, Ewa Głogowska, Bożena Rabikowska, Wisława Łukomska, Bogumiła Gońda, Autorka, przedstawiciele władz: wiceburmistrz Joanna Skotnicka – Fiuk, Starosta Wieluński Marek Kieler, sekretarz Miasta Magdalena Majkowska, dyrektor Muzeum Ziemi Wieluńskiej Jan Książek. Prezentację multimedialną przygotowała dr Bożena Rabikowska.
Żeby zobaczyć głębszy sens tego, co mnie spotyka, naprawdę dostrzec ludzi, którzy mnie otaczają, trzeba prosić o pomoc Boga. To właśnie znaczy „spojrzeć w górę”, czyli modlić się. Na modlitwie proszę Boga, aby nauczył mnie właściwie patrzeć na siebie i ludzi, na całe moje życie, i dostrzegać we wszystkim, co mnie spotyka, nawet w trudnościach i lękach, coś szczególnego, co może być dla mnie dobre, co może mnie uczy nić lepszym, bardziej wrażliwym na otoczenie.
Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego». Po tych słowach wyzionął ducha. A był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Rady. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień zastały odsunięty od grobu. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężów w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał».
Ponad 1200 lat dzieli nas od czasów, w których żył i działał św. Hubert. Właśnie ta różnica dwunastu wieków sprawiła, że na to, co o nim wiemy, składają się: prawda, legendy
i mity.
Prawdopodobnie urodził się w 655 r. w znanej i znakomitej rodzinie, na obszarze dzisiejszych Niderlandów. W wieku około 18 lat został oddany na dwór
króla Frankonii, a tam poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później został
kapłanem i uczniem św. Laparda, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę chrześcijańską
swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich. Zmarł w Liege około 727 r., gdzie pochowano go w tamtejszej katedrze. W 825 r. część jego relikwii
przeniesiono do Andage, które od tej chwili otrzymało nazwę Saint Hubert.
Kult św. Huberta bardzo szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych odbierał cześć od XI w., co szczególnie może dziwić, gdyż w najstarszych pismach brak informacji na
temat jego działalności na niwie łowieckiej. W XIV w. kult św. Huberta połączono z elementami kultu św. Eustachego. Św. Eustachy żył na przełomie I i II w.
Z tego okresu pochodzi słynna legenda o jeleniu. Św. Eustachy jeszcze jako Placydus był naczelnikiem wojskowym cesarza Trajana i oddawał cześć bożkom rzymskim. W czasie
jednego z polowań ujrzał jelenia z krzyżem pośrodku poroża. Jeleń nakazał Placydusowi ochrzcić się i przyjąć imię Eustachy. Kult św. Eustachego popularny był zwłaszcza
w Kościele wschodnim.
Apokryfy o św. Hubercie przeniosły motyw jelenia na grunt chrześcijaństwa zachodniego, umieszczając je w realiach VII w. Mówi się, że gdy żona Huberta wyjechała do swojej umierającej
matki, jej osamotniony mąż zaczął hulaszcze życie, a nade wszystko pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich
polowań Hubert ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym niezwykłym blaskiem pomiędzy pięknymi rozłożystymi rogami. Jednocześnie usłyszał nieziemski
głos: „Hubercie! Dlaczego niepokoisz biedne zwierzęta i zapominasz o zbawieniu duszy?”.
Wydarzenie to spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia
jego relikwii do klasztoru w Andagium - 3 listopada jest świętem myśliwych. Kolejne wątki kultu Świętego dodali pewnie sami myśliwi, którzy mają niezwykłą wyobraźnię.
Ze względu na swoje życie, związane z radykalnym, gwałtownym nawróceniem, jest św. Hubert dzisiaj niezwykle popularny. Dynamizm jego życia i nawrócenia może utwierdzać w przekonaniu,
że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na lepsze, a dla każdego chrześcijanina głos z nieba: „Hubercie! Odmień swoje życie...” - jest wezwaniem
do stawania się lepszym, bardziej doskonałym, świętym.
- Odpowiadając na Bullę Ojca Świętego Franciszka Spes non confundit, postanowiłem, że w Diecezji Legnickiej Jubileusz Ubogich będziemy przeżywali 15 listopada 2025 roku. Centralne obchody będą miały miejsce w Bazylice Mniejszej pw. św. Erazma i Pankracego w Jeleniej Górze – czytamy w dekrecie bp. Andrzeja Siemieniewskiego informującym o wydarzeniu.
W zaproszeniu skierowanym do diecezjan Biskup legnicki zaleca też, by w poczuciu braterstwa i miłości bliźniego organizować lokalne obchody tego jubileuszu. - Wiem, że dla większości ubogich przybycie do Jeleniej Góry będzie trudne lub niemożliwe, dlatego usilnie proszę, aby w każdej parafii naszej diecezji w tym dniu odbył się Jubileuszowy Dzień Ubogich. Do jego organizacji zapraszam parafialne zespoły Caritas, grupy charytatywne i Rady Parafialne wraz z duszpasterzami – czytamy w zaproszeniu. Biskup legnicki wskazuje na to, by jego elementami spotkania były min. wspólna gapa, celebracja sakramentu pokuty połączoną z adoracją Najświętszego Sakramentu i Eucharystia.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
