U św. Jana czytamy: „Będą patrzeć na Tego, którego przebili” (19, 37). Te słowa kierują nasz wzrok na krzyż, na którym umierał Jezus Chrystus. A św. Paweł komentuje: „Nauka bowiem krzyża, która jest głupstwem dla świata, dla nas jest mocą Bożą” (por. 1 Kor 1,18). Rozumieli to dobrze mieszkańcy Podhala. Kiedy kończył się wiek XX, a rozpoczynał współczesny – mówił do zgromadzonych pod Wielką Krokwią Jan Paweł II w 1997 r.: „Ojcowie wasi na szczycie Giewontu ustawili krzyż. Ten krzyż tam stoi i trwa. Jest niemym, ale wymownym świadkiem naszych czasów. (...) Niech on tam pozostanie! Niech przypomina o naszej chrześcijańskiej godności i narodowej tożsamości, o tym, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, i gdzie są nasze korzenie. Niech przypomina nam o miłości Boga do człowieka, która w krzyżu znalazła swój najgłębszy wyraz”.

Krzyż ma swoje znaczenie historyczne. Był narzędziem okrutnej śmierci i hańby, na krzyżu były wykonywane wyroki śmierci. I oto widzimy Chrystusa skazanego na śmierć na krzyżu... Ale tu śmierć Chrystusa ma wymiar inny, jest to śmierć odkupieńcza. Chrystus na krzyżu zbawia świat – stąd śpiewamy, że na nim „zawisło Zbawienie świata”. Przez ten krzyż, na tym krzyżu i w związku z tym krzyżem Jezus dokonuje największego, najwspanialszego dzieła, którym jest możliwość uzyskania przez wszystkich ludzi życia wiecznego. Jezus ofiaruje siebie samego Ojcu Niebieskiemu, żeby zadośćuczynić za wszystkie grzechy świata. Dlatego dzieło Jezusa ma wymiar jedyny w swoim rodzaju, jest to największa ofiara miłości. Krzyż, na którym dokonała się ta jedna jedyna najświętsza ofiara dla zbawienia człowieka, to z pewnością wielkie zagadnienie teologiczne. Ale zbawienie znajduje się też w kontekście naszej kultury i życia.

Krzyż, który dla chrześcijanina jest przypomnieniem tak wielkiego wydarzenia, jakim jest śmierć Chrystusa dla zbawienia człowieka, jest dla wszystkich także przypomnieniem wielu wartości. Taką wartością jest bezwarunkowa miłość. Krzyż kojarzy się z miłością miłosierną, która uczy przebaczania. To wartości niekontrowersyjne – bo któż nie chciałby spotkać się w życiu z dobrocią, przebaczeniem, z miłością miłosierną. Dlatego mówi się, że chrześcijaństwo jest religią miłości. Chrystus zresztą cały czas mówi o miłości, o tym, że podstawą życia jest miłość Boga i bliźniego.

I oto współczesny kontekst krzyża. W zjednoczonej Europie zbudowanej na kulturze krzyża trybunał wspólny dla wszystkich krajów Starego Kontynentu nakłada kary za krzyże w szkołach, bo to podobno kogoś obraża. Czy wobec tego czekają nas wojny o krzyż? Takie wyroki są wielkim nieporozumieniem.

Europa bez krzyża nie będzie sobą, straci swoją własną tożsamość. Dlatego krzyż jest bardzo ważnym znakiem dla Europejczyków, nawet gdyby Europa była ateistyczna. Zasiedlają bowiem Europę innowiercy, m.in. muzułmanie, których religie nie niosą ze sobą miłości. Idei miłości, którą ma chrześcijaństwo, nie ma islam, religia żydowska – oko za oko, ząb za ząb – też nie „grzeszy” miłością. Chrystus przyniósł ze sobą właśnie miłość, którą my, chrześcijanie, staramy się głosić.

Swoista zatem nienawiść religijna nie płynie od chrześcijan, ponieważ nie mamy jej w naszych założeniach religijnych. Nie możemy też przyjmować oskarżeń, że kogoś prześladujemy. Nie, to nie europejscy chrześcijanie atakują, czynią tak ludzie, którzy nie są chrześcijanami, albo ateiści, którzy odrzucili Boga. A my, dlaczego mamy odrzucać Boga, skoro w Niego wierzymy?

Zakończę refleksję pieśnią: „W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie, w krzyżu miłości nauka...”. I tak trwajmy w Wielkim Poście.