Ks. Robert Gołębiowski: – Jakie były początki Wspólnoty?

Mariusz Mazur: – Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej powstała 19 grudnia 1993 r. po kilkunastu latach trwania na modlitwie braci i sióstr. Gromadzi dorosłe osoby każdego stanu, które pragną realizować swoje powołanie do świętości, obierając drogę kontemplacji w świecie. Celem Wspólnoty jest prowadzenie jej członków ku dojrzałości chrześcijańskiej, która ma przejawiać się przede wszystkim w miłości w wymiarze krzyża, posłuszeństwie Kościołowi, w przyjmowaniu osobistej historii, w wolności od dóbr materialnych. Wspólnota realizuje swój cel poprzez regułę życia duchowego wspólną dla wszystkich członków, celebrowanie liturgii, dzielenie Słowem Bożym, doświadczanie życia wspólnotowego. Pogłębione życie duchowe członków Wspólnoty owocuje również pragnieniem głoszenia Dobrej Nowiny.

– W Waszej posłudze ogromny akcent kładziecie na duchowość…

– 19 grudnia 1993 r. podczas uroczystej Mszy św. powierzona została Chrystusowi i Matce Kościoła – Maryi Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej. Wierzymy, że rozpoznawszy kontemplację Jezusa Ukrzyżowanego i szeroko pojętą ewangelizację jako swoje dwa główne charyzmaty, nasza Wspólnota jest odpowiedzią na wezwanie Jana Pawła II do „nowej ewangelizacji, która musi być prowadzona z nową gorliwością, nowymi metodami i z zastosowaniem nowych środków wyrazu” („Veritatis Splendor”, 106). Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej ufa, że nic tak nie może naprawdę uszczęśliwić człowieka, jak krzyż i chwała Chrystusa Zmartwychwstałego (VS 120). Dlatego jako źródło „nowej ewangelizacji” postrzegamy krzyż Chrystusa i pragniemy go kontemplować. Głęboko wierzymy, że kontemplacja Jezusa Ukrzyżowanego to główna droga, którą Kościół musi podążać każdego dnia (VS 87). Formacja Wspólnoty Miłości Ukrzyżowanej kształtuje się tak, aby umożliwić ochrzczonym braciom i siostrom ciągłe i nieustanne nawracanie, które dokonuje się etapami prowadzącymi coraz dalej poprzez czystość, posłuszeństwo i ubóstwo. Duch Święty ukazał nam Świętą Rodzinę jako ideał i typ wspólnoty. Chcemy być wspólnotą wierzącą i ewangelizującą, a przyszłość ewangelizacji w dużej mierze zależy od Kościoła domowego. Za Ojcem Świętym chcemy głosić współczesnej rodzinie Ewangelię, aby „rodzina stawała się tym, czym jest” („Familiaris Consortio”, 17). Tak jak brzemienna Dziewica Maryja i św. Józef chcemy być Wspólnotą pielgrzymującą, ubogą, rodzącą Chrystusa dla świata.

– Jakie są główne akcenty duchowości i kto jest patronem Wspólnoty?

– Struktura Wspólnoty umożliwia pedagogiczny proces wzrostu, w którym poszczególni wierni są prowadzeni cierpliwie dalej, od tego, co już przejęli z tajemnicy Chrystusa, dochodząc do coraz głębszego poznania i pełniejszego włączenia tej Tajemnicy w ich życie. Głównymi patronami Wspólnoty są: św. Teresa od Dzieciątka Jezus oraz św. Paweł od Krzyża. Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej odkrywa swoje powołanie w Kościele jako drogę do świętości przez kontemplację Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, odkrywanie tajemnicy Paschy w swoim życiu i głoszenie mądrości krzyża. Gromadzi osoby każdego stanu, wieku i wykształcenia, które żyjąc w braterstwie, chcą być znakiem Miłości Ukrzyżowanej w świecie. Braterstwo czyni z nas wspólnotę. Rozumiemy przez nie wierność w życiu modlitewnym, obecność na spotkaniach i liturgiach Wspólnoty, angażowanie się w jej dzieła, pomoc duchową i materialną braciom i siostrom. Jeśli podejmujemy braterstwo, to pamiętamy o naszych braciach w codziennej modlitwie, jesteśmy solidarni z całą Wspólnotą, nie mówimy o niej źle, kochamy ją. Jeśli podejmujemy braterstwo, to modlimy się o powołania do naszej Wspólnoty, podejmujemy ewangelizację, szanujemy naszych odpowiedzialnych i w sprawach dotyczących życia Wspólnoty jesteśmy im posłuszni.

– Niewątpliwie ważnym punktem duchowego wzrastania są tzw. Dni Pustyni?

– Tak, zgadza się, raz na kwartał każdy z nas indywidualnie wyjeżdża na tzw. Dni Pustyni. Zazwyczaj rozpoczynają się one w piątek wieczór, a kończą w niedzielę rano. Jest to czas zatrzymania się, oderwania od codziennych obowiązków, spędzany w milczeniu, na modlitwie i rozważaniu Słowa Bożego. Czas ten pozwala nam w wewnętrznej wolności od spraw tego świata, z dystansu spojrzeć na to, czym aktualnie żyjemy. Dzielenia w naszej Wspólnocie to bardzo ważny element wzrostu. Obowiązują na nich następujące zasady: zawsze należy dzielić się konkretnie, a więc nie wypowiadać pobożnych życzeń czy też mądrych myśli, ale skupiać się na tym, jak nas dane słowo przenika, dotyka; staramy się otworzyć na tyle, na ile nas stać, podzielić się ze swej słabości; nie nawiązujemy do wypowiedzi innych braci, nie udzielamy żadnych rad lub pouczeń. W oktawie Wielkanocy odbywa się w naszej Wspólnocie także tzw. dzielenie – od Paschy do Paschy. Bracia i siostry opowiadają świadectwa działania Boga w ich życiu poprzez chwalebny krzyż Jego Syna. Dzięki tym dzieleniom Pascha staje się czymś konkretnym w naszym życiu. Nasze życie staje się Paschą, a Pascha staje się naszym życiem. Eucharystia stanowi centrum naszego życia.

– Centrum życia, jak zresztą we wszystkich wspólnotach, jest Eucharystia.

– Oczywiście, według Reguły Wspólnoty uczestniczymy we Mszy św. w miarę możliwości codziennie. W przypadku małżonków dodatkowa jedna Eucharystia w tygodniu. Raz w miesiącu Wspólnota w gronie przyjaciół uroczyście celebruje liturgię niedzielną. Ewangelizacja w naszej Wspólnocie to przede wszystkim składanie codziennego świadectwa przez ofiarę, podejmowanie krzyża, uczciwość i rzetelność w pracy zawodowej oraz w życiu społecznym. Nasza mała droga wiedzie poprzez codzienność, uświęcamy się nie przez wielkie akcje, ale przez wykonywanie z miłością małych czynów. Jesteśmy posłuszni rozkazowi Jezusa do głoszenia słowa. Przejawia się to w dyspozycyjności, jeśli chodzi o nasz czas, kiedy przygotowujemy sesję, nagrywamy nasze pieśni, piszemy katechezy lub jesteśmy zaproszeni do głoszenia rekolekcji przez różne grupy czy parafie.